Haagse zaken
Hoe kleine dingen groot worden
Hoera, vandaag mag ik in de studeerkamer werken! Het klinkt als een feestje. Een jaar geleden kon je je niet voorstellen dat zoiets kleins je zo veel vreugde zou opleveren. De plek waar je werkte deed er eigenlijk niet toe. Dat is inmiddels wel veranderd. Ineens heeft je huis er een functie bij gekregen en lopen werk en privé meer dan ooit door elkaar. Inmiddels zijn alle mogelijke werk gerelateerde faciliteiten binnengeslopen en moet je ‘werkvrije’ zones aanbrengen om nog ergens te kunnen ontspannen. En omdat regeren vooruitzien is moet je nadenken over het winterklaar maken van de werkplekken in huis. Toch nog maar wat tochtstrippen kopen. Ook even kijken waar de dikke wintertruien zijn gebleven want om de hele dag die verwarming te laten loeien gaat me ook te ver.
Speaking of which….
De laatste berichten die we hoorden over de opwarming van de aarde waren minder feestelijk. Door de COVID crisis zou je bijna vergeten dat die andere sluipmoordenaar ook nog bezig is. Wij hebben in Den Haag inmiddels besloten dat ons allerbelangrijkste doel met de ekv toch echt vergroening is. We willen er alles aan doen om bedrijven die de transitie naar duurzame of duurzaam aangedreven producten mogelijk maken, te helpen met onze instrumenten. De vergroening is een trein die heel langzaam in beweging is gekomen, nu een beetje tractie krijgt maar nog op volle snelheid moet komen. Hij stopt voorlopig echt niet want deze reis zal een hell of a job worden. Inmiddels wordt er, vanuit een studeerkamer hier om de hoek, geschreven aan een brief voor de Tweede Kamer met weer een ruimer aanbod aan ‘groene’ maatregelen.
Natuurlijk zijn we ons er van bewust dat wij als klein land met onze eigen maatregelen slechts minimaal een bijdrage kunnen leveren aan zo’n groot probleem. Dus hebben we besloten om eigenlijk het grootste deel van onze internationale inspanningen te wijden aan het starten van de gesprekken over mogelijke restricties op fossiele transacties. Er is immers op dit moment geen politieke wens om als Nederland fossiele transacties eenzijdig te gaan uitfaseren.
Maar..hoe doe je dat?? Al eerder heb ik op deze plek aandacht geschonken aan de stroperigheid van internationale processen en de vele belangen die gezamenlijk optreden in de weg zitten. Mijn meest recente ervaring is een door de Duitsers goed voorbereide Raadswerkgroep waarin we als Nederland een initiatief lanceerden: het oprichten van een sub werkgroep over klimaat en de ekv. De vergadering verliep soepel. Er waren veel landen die het initiatief ‘openlijk’ (dat gebeurt niet zo vaak) steunden. De Duitse voorzitter tikte het mooi af, het stond netjes als actiepunt in het verslag dus.. kat in ‘t bakkie zou je zeggen.
Eindelijk hadden we een mogelijkheid gecreëerd waar we zouden kunnen praten over alles wat met klimaat, ekv, vergroening, uitfaseren fossiel etc aan de orde zou kunnen komen. Niemand kon er meer onderuit. Een collega waarschuwde nog wel om niet te hard te juichen want is inmiddels door de wol geverfd. Naïef als ik ben trapte ik er toch weer in. Gisteren kwam de domper. De nieuwe Portugese voorzitter zag niets in zo’n subgroep en was niet van plan deze formeel op te richten. De feeststemming van een maand geleden is omgeslagen in frustratie. We staan weer op 0-0. De opvolger van de Portugezen, Slovenië inschattend, zullen zij de score ook niet verhogen. Het wachten is dan tot de Fransen het voorzitterschap overnemen. Dat betekent wachten tot januari 2022!!
Ik besluit straks ook op zolder naar nog meer wintertruien te zoeken. Mijn schuldgevoel over loeiende verwarmingen speelt op.
Astrid Bronswijk - Ministerie van Financiën